Patroni Róż Żywego Różańca

(przyjęci 6 XI 2016r.)

1. Róża I – bł. Zofia Czeska (zelator – Stanisława Dudek)

    

2. Róża II – św. Jan Paweł II (zelator – Zofia Odrzywołek)

    

3. Róża III – św. Jadwiga (zelator – Stanisława Hapek)

    

4. Róża IV św. Brat Albert (zelator – Małgorzata Pierzynka)

    

5. Róża V – św. Faustyna (zelator – Maria Czak)

    

6. Róża VI – św. Matka Teresa z Kalkuty (zelator – Piotr Zdziechowicz)

    

7. Róża VII – św. Rafał Kalinowski (zelator – Krystyna Wszołek)   

Statut Żywego Różańca

„Bardzo bym pragnął, aby ruch różańcowy był żywy i pełen dynamizmu apostolskiego - powiedział kiedyś ks.biskup Jan Chrapek. Trzeba tym różańcowym wspólnotom pomóc pogłębić się formacyjnie oraz właściwie ukierunkować ich apostolski dynamizm”.. I tak w roku 2012 Konferencja Episkopatu Polski zatwierdziła Statut Stowarzyszenia „Żywy Różaniec”.

„...Statut ma służyć osobom zjednoczonym we wspólnym odmawianiu Różańca, by odkrywając głębię tej modlitwy i sięgając do korzeni tej właśnie formy jej praktykowania, zyskiwali, za zachętą bł.Jana Pawła II, "sposobność duchową i pedagogiczną do osobistej kontemplacji, formacji Ludu Bożego i nowej ewangelizacji" (RosariumVirginis Mariae, 3)” (Ze Statutu Stowarzyszenia Żywy Różaniec).

Struktura Żywego Różańca

Różami różańcowymi kieruje kapłan zwany moderatorem Żywego Różańca, a poszczególnymi różami – oddzielnymi dla mężczyzn i dla kobiet - kierują zelatorzy wybierani przez członków Róż.

Wprowadzając w życie Statut Żywego Różańca, powołano także delegata Konferencji Episkopatu Polski oraz Zarząd z krajowym moderatorem Żywego Różańca na czele. Tak powstała ogólnopolska struktura Żywego Różańca. Spełniło się marzenie ojca Szymona Niezgody. Siedziba Stowarzyszenia Żywego Różańca i jego Zarządu została ulokowana w Warszawie-Rembertowie, u sióstr loretanek, gdzie od razu zostały zorganizowane spotkania moderatorów, kapłanów i duszpasterzy czuwających w diecezjach i parafiach nad rozwojem i formacją Żywego Różańca. Spotkania te stały się formą dzielenia doświadczeniami, inicjatywami podejmowanymi przez Żywy Różaniec w poszczególnych diecezjach. W ten sposób po raz pierwszy zostały uruchomione „kanały” poprzez moderatorów diecezjalnych, dekanaty, parafie, zelatorów i zelatorki, poprzez których wszędzie mają szanse dotrzeć materiały formacyjne, co pozwoli wiele wspólnych inicjatyw podejmować razem. Owoce tego są aż nadto widoczne.

Patronka Żywego Różańca

„Paulina Jaricot, która w wieku 35 lat była bardzo chora, prawie umierająca, zapragnęła przed śmiercią powierzyć swoje życie św.Filomenie. Wyprosiła u lekarza pozwolenie na wyjazd i wybrała się do jej sanktuarium w Mugnano. Podróż z Lyonu do Neapolu trwałą cztery miesiące, bo ze względu na stan zdrowia Pauliny, trzeba było robić częste postoje. Do sanktuarium pielgrzymi dotarli w główne święto. Tam, 9 sierpnia 1835 roku w czasie adoracji Najświętszego Sakramentu, Paulina doznała uzdrowienia. Żywy Różaniec działał już od 9 lat i rozwijała się nie tylko we Francji, ale również poza jej granicami. Papież Grzegorz XVI przyjął więc Paulinę na audiencji i ucieszył się, widząc ją w pełni zdrowia. Uznając uzdrowienie Pauliny za cud, zatwierdził kult św.Filomeny, ustanawiając jej wspomnienie na 11 sierpnia i uczynił tę grecką męczennicę patronką Żywego Różańca. Stąd w wielu krajach Żywy Różaniec jest łączony z dwiema osobami: Pauliną Jaricot jako założycielką i św.Filomeną jako patronką” (ks.Bogdan Michalski „Różaniec świętej Filomeny” – „Różaniec” nr 2/2016 – tam znajdziesz całość).

Wymagania stawiane członkom Żywego Różańca:

Przynależność do Żywego Różańca, w oczywisty sposób stawia jego członkom pewne wymagania natury moralno-religijnej, które głównie wyrażają się poprzez:

a). życie według Ewangelii, która jest fundamentem i źródłem życia chrześcijańskiego.

b). życie wiarą, nadzieją i miłością, należeć bowiem do Żywego Różańca znaczy - wierzyć w istnienie Boga i wierzyć Bogu, który przemawia, ufać Bogu i w Jego dzieło zbawienia oraz kochać Boga, a w Bogu i dla Boga kochać ludzi.

Wierni, skupieni w Różach różańcowych, zrozumieli, że Żywy Różaniec jest jakby ELEKTROWNIĄ DUCHOWĄ, która zasila ich mocą Bożą i pobudza do czynu apostolskiego. Do praktycznej działalności apostolskiej, takiej jak: praca wśród ubogich, chorych, wśród rodzin wielodzietnych, rodzin alkoholików; wśród ludzi zaniedbanych religijnie i moralnie... Pobudza do dbałości o dom Boży, o szaty liturgiczne; do krzewienia cnot moralnych, zwłaszcza czynnej miłości bliźniego, do sprawiedliwości społecznej, itd. A przy tym jest on jakby niezdobytą TWIERDZĄ OBRONNĄ. Broni bowiem jednostki, rodziny i całą społeczność wierzących przed śmiercią duchową, przed ateizmem i laicyzmem, przed indyferentyzmem religijnym, przed zepsuciem obyczajów, zwłaszcza w życiu małżeńskim i rodzinnym; broni przed alkoholizmem i innymi dewiacjami moralnymi...

Obowiązki członków Żywego Różańca

Podstawowym obowiązkiem sióstr i braci Żywego Różańca jest codzienne bardzo pobożne odmawianie przez cały miesiąc tej tajemnicy, którą się otrzymało, w intencji podanej przez księdza moderatora.

W każdą 1. niedzielę miesiąca zarządza się zmianę tajemnic różańcowych, czyli przydzielenie członkom Róży innych tajemnic niż te, które odmawiali w minionym miesiącu. Tajemnice różańcowe w postaci kart są ogólnie dostępne w sklepach z dewocjonaliami. Jeśli jednak występują pewne trudności w pierwszoniedzielnych spotkaniach członków Żywego Różańca, podczas których wymienia się tajemnice, zamiast kartek można zaopatrzyć się w tych sklepach w malutkie tanie broszurki, w których zamieszczone są wszystkie części Różańca wraz z krótkimi rozważaniami. To umożliwia dokonywać samemu comiesięcznej zmiany tajemnicy, poprzez przesunięcie się o jedną tajemnicę dalej. Jeśli dojdzie się do ostatniej tajemnicy chwalebnej, to od następnego miesiąca rozpoczyna się odmawianie nowej, czyli pierwszej tajemnicy z części radosnej Różańca Świętego. I tak w kółko.

Bardzo ważne jest to, aby zapisując się do Róży, nie zapominać o odmawianiu dziesiątki różańca świętego, gdyż wtedy kółko różańcowe ulega przerwaniu. Najlepiej wybrać sobie dogodną, stałą porę dnia odmawiania, dzięki temu nabierając dobrego nawyku.